Przemysłu i Handlu (2572 tys.) i Ministerstwa Administracji Publicznej (1511 tys.) .W tym kontekście nadużywana przez dziesięciolecia minionego systemu propagandowa teza o wybitnym zaangażowaniu „władzy ludowej” w odbudowę kraju jest kolejnym stworzonym przez komunistów mitem PRL.
Metody działania
Realizację zasadniczych działań aparatu bezpieczeństwa przewidziano dla dwóch jego
głównych pionów: operacyjnego i śledczego. Czynności usługowe wobec nich spełniały służby pomocnicze (np. łączności, kwatermistrzostwa, uzbrojenia).
Początkowo wszystkie działania operacyjne resortu bezpieczeństwa realizował jedynie Wydział Kontrwywiadu. Skala wyzwań, jakie stanęły przed bezpieką w pierwszych latach po zdobyciu władzy przez komunistów, w tym przede wszystkim skala i różnorodność oporu, wymusiły szybką rozbudowę struktury i budowę wyspecjalizowanych pionów operacyjnych. Wśród nich czołową rolę odgrywały Departament III MBP, zajmujący się „walką z bandytyzmem”, a więc zwalczaniem podziemia niepodległościowego oraz Departament V, inwigilujący legalne partie i organizacje, uczelnie wyższe, środowiska inteligenckie itp.
Urząd Bezpieczeństwa posługiwał się metodami działań typowymi dla służb specjalnych państw totalitarnych. Funkcjonariusze operacyjni i śledczy na skalę masową stosowali m.in.: rozmowy prewencyjne, zatrzymania i aresztowania, pobicia, brutalne śledztwa, inwigilację osób, korespondencji, lokali, ale także porwania i uprowadzenia, mordy polityczne, egzekucje w więzieniach i aresztach.
W zakresie obowiązków pracowników operacyjnych przewidziano: zakładanie i prowadzenie różnego rodzaju spraw (np. agenturalnego rozpracowania, sprawdzenia, poszukiwania), werbowanie i prowadzenie osobowych źródeł informacji, organizowanie zasadzek, inwigilacji, aresztowań, wstępne przesłuchania.
Budzący powszechną grozę oficerowie śledczy UB z kolei, po przejęciu spraw od funkcjonariuszy z pionu operacyjnego, prowadzili przesłuchania, opracowywali akty oskarżenia, werbowali agenturę celną (w celach), doraźnie brali udział także w aresztowaniach. Głównym celem ich pracy było poszerzenie informacji zebranych przez pion operacyjny, przydatnych do dalszych działań operacyjnych oraz do przyszłych czynności procesowych.
Obiektami działalności operacyjnej funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa byli autentyczni lub wyimaginowani przeciwnicy władzy komunistycznej instalowanej od 1944 r. w Polsce, zarówno ci instytucjonalni, jak i personalni, związani rodzinnie lub środowiskowo ze strukturami Polskiego Państwa Podziemnego, tradycją lub instytucjami II RP czy Kościołem. „Wrogiem ludu” (de facto wrogiem partii) była ponadto każda osoba, niezależnie od wieku, płci, pochodzenia czy narodowości, nieuznająca władzy