PPR/PZPR, niegodząca się na narzucony systemem, niezadowolona z poczynania władz lub je krytykująca, niepotrafiąca sprostać stawianym przez partię zadaniom (np. dostawy obowiązkowe) itp.
Wzorcem dla bezpieki były metody działania NKWD: sposoby prowadzenia śledztwa, pracy operacyjnej i rekrutacji agentury, zasady „inżynierii strachu” (jawna eksterminacja fizyczna, prowokacje, pacyfikacje, represje wobec rodzin osób rozpracowywanych i werbowanie członków tych rodzin, używanie prowokacyjnych oddziałów antypartyzanckich udających „leśnych” tzw. легендированные отряды – ujawniających organom represji nastroje wsi bądź też manipulujących tymi nastrojami
– np. poprzez napady rabunkowe i morderstwa pod szyldem partyzantki), rozmach w metodach „inwentaryzacji” społeczeństwa, wreszcie używanie na wielką skalę przeciwko ludności wojsk NKWD (ich odpowiednikiem w Polsce były Wojska Wewnętrzne, a następnie KBW dowodzone przez sowieckich oficerów).
„ Czystki’’
Z biegiem czasu represje (na wiele jednak mniejszą skalę) dotknęły też ludzi aparatu komunistycznego. Doszło do tego na skutek rozgrywek różnych frakcji i grup wewnątrz PPR. Tzw. ‘’czystki’’ objęły między innymi ‘’grupę krajową’’ – funkcjonariuszy PPR i GL/AL działających podczas okupacji niemieckiej w kraju, w przeciwieństwie do grupy ‘’moskiewskiej’’ – tych komunistów (w dużej mierze pochodzenia żydowskiego) którzy ‘’schronili się’’ na terytorium Związku Sowieckiego. Aresztowano min. Władysława Gomułkę, Michała Rolę-Żymierskiego, Mariana Spychalskiego, Grzegorza Korczyńskiego, Wacława Komara – ten był co prawda żydowskiego pochodzenia i nie był „partyzantem’’ (tylko „dąbrowszczakiem), lecz lojalnym wobec Gomułki.
Sprawa Józefa Światło
5 grudnia 1953 roku, podczas chwilowego pobytu w Berlinie Zachodnim, uciekł i oddał się w ręce amerykańskie wicedyrektor Departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego Józef Światło (Izaak Fleischfarb). Posiadał on bardzo dużą wiedzę na temat bezpieki i wewnętrznych spraw partyjnych, którą przekazał służbom amerykańskim. Występował też w audycjach Radia Wolna Europa pt. ‘’Za kulisami partii i bezpieki’’, a jego wystąpienia oraz zrzucane od lutego 1955 roku za pomocą balonów 40-stronicowe ulotki docierały do kraju. Z nich dowiedziano się o masowych aresztowaniach, torturach podczas przesłuchań i represjach politycznych. Całe kierownictwo MBP postawione zostało na nogi. W Komitecie Centralnym PZPR powołano komisję do badania nieprawidłowości w organach bezpieczeństwa. Z ministerstwa usunięto wiceministra Romana Romkowskiego, płk. Fejgina, który został następnie aresztowany, i płk. Józefa Różańskiego.

„Zlikwidowanie’’ bezpieki

Efektem zmian, jakie nastąpiły w organach bezpieczeństwa po 5 grudnia 1953 roku, był Dekret Rady Państwa z dnia 7 grudnia 1954 r. o naczelnych organach administracji państwowej w zakresie spraw wewnętrznych i bezpieczeństwa publicznego. Na mocy dekretu zlikwidowano Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, a na jego miejsce powołano dwa odrębne resorty Ministerstwo Spraw Wewnętrznych oraz Komitet do spraw Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów. Istniejący zaledwie dwa lata KdsBP rozwiązano 28 listopada 1956 r. Jego kompetencje przejęło Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Na bazie kadr i struktur Urzędu Bezpieczeństwa powstała zamaskowana przed społeczeństwem w komendach wojewódzkich Milicji Obywatelskiej Służba Bezpieczeństwa (w powiatach Referaty SB), pełniąca do końca PRL-u rolę tajnej policji politycznej.

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]