Od lat trzydziestych sowieckim agentem był Włodzimierz Lechowicz – pracownik polskiego kontrwywiadu, zajmujący o 1938 r. stanowisko kierownika referatu narodowościowo-politycznego w Samodzielnym Referacie Informacyjnym DOK nr I w Warszawie – zajmującego się m.in. zwalczaniem działalności komunistycznej w wojsku.. W czasie wojny związał się z PPR, następnie Gwardią Ludową, równocześnie działając w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa i AK.

Do swojej współpracy z sowieckimi służbami specjalnymi począwszy od 1939 r. przyznawali się m.in.: Juliusz Burgin – dyrektor Gabinetu Ministra BP w latach 1948–1949, oraz Tadeusz Paszta – wicedyrektor Departamentu V MBP (1946 r.) i szef WUBP w Warszawie (1946–1948). Józef Różański (Goldberg) – dyrektor Departamentu Śledczego MBP, we własnoręcznie napisanym życiorysie przyznał: „W 1939 r. pracowałem w NKWD, pow. kostopolskiego, a potem rejonu [kostopolskiego], jako pracownik »gosudarstwiennoj biezopasnosti«. Przeniesiony do Lwowa, do Politycznego Wydziału NKWD, pracowałem przy obozach jeńców polskich z 1939 r. na Ukrainie”.

We lwowskich organach NKWD w latach 1939–1941 służył także Bernard Borys Schildhaus (vel Bolesław Krzywiński), m.in. Szef PUBP w Jarosławiu (1944) i Przemyślu (1945), zastępca szefa WUBP w Olsztynie (1946–1949), Łodzi (1950–1951), Lublinie (1952–1954) i szef WUBP/WUdsBP w Lublinie (1953–1955) oraz w Białymstoku (1955–1956). Funkcjonariuszem NKWD był również Michał Kołacz, naczelnik Wydziału I WUBP w Rzeszowie (1945–1948), szef PUBP w Przemyślu (1948–1951), Nisku (1951–1952) i Legnicy (1953–1956).

Współpracownikiem sowieckiego wywiadu był ppłk Ludwik Szenborn (Schönborn), szef UBP dla miasta stołecznego Warszawy (1952–1955).

Szkoły NKWD w Smoleńsku i Gorki w latach 1940-1941 ukończyła przyszła „wierchuszka ’’MBP – Józef Czaplicki, Stanisław Kończewicz, Mieczysław Moczar, Władysław Sobczyński, Konrad Świetlik.

Specjalny kurs NKWD numer 366 w Kujbyszewie, rozpoczęty wiosną 1944 r. był swego rodzaju „kuźnią kadr’’ bezpieki. Około 200 jego absolwentów stanowiło rdzeń przyszłego resortu, wokół którego w dalszym etapie tworzono poszczególne struktury, zarówno na szczeblu centralnym jak i terenowym. Udało się do tej pory ustalić następujących „kujbyszewiaków’’:

Leon Andrzejewski (Wolf Ajzen) – wykładowca, Wiktor Babul, Marian Beck (Bek), Stefan Bobrecki, Ludwik Bojanowski, Henryk Butkiewicz, Michał Cendrowski, Zbigniew Chomina, Bronisław Czechowicz, Włodzimierz Czubak, Aleksander Daniel, Henryk Doksztulski, Henryk Dubaniewicz, Teodor Duda, Władysław Dziadosz, Jan Dziobak, Kazimierz Feret, Leon Fijałkowski, Stanisław Francek, Lesław (Wiesław?) Gawalewicz, Wiktor Głuski, Władysław Gojszyk, Kazimierz Górecki, Adam Górka, Stanisław Grębowiec, Mieczysław Griesgraber, Faustyn Grzybowski, Piotr Grzymajło, Mikołaj Hasiuk, Nesaniol Horn, Roman Jagiełło (Rytter), Mieczysław Janucik, Antoni Kalinowski, Piotr Kiergiet, Zenon Kiwerski, Stanisław Klaro, Michał Kołacz, Longin Kołarz, Eliasz Koton, Józef Krakowski, Ludwik Krakowski, Stanisław Kroch, Antoni Kulbanowski, Pinkus (Paweł) Kutner, Mikołaj Lachowski, Wiktor Leszkowicz, Antoni Lubiniecki, Józef Łaniewski, Jan Łężny, Władysław Łężny, Józef Łobatiuk, Wiktor Łoj, Mikołaj Łojko, Stefan Maćko, Bolesław Marczak (Martiuk), Henryk Markowicz, Mirosław Markowski, Mikołaj Maszara, Tymoteusz Matkowski, Eugeniusz Misicki, Andrzej Mokrzycki, Henryk Mor (Zamorski), Edmund Nowicki, Edward Nowicki, Tadeusz Ochocki, Stanisław Ostaniewicz, Leon Ozgowicz, Henryk Palka, Antoni Pańkowski, Józef Paszkiewicz, Jan Pawliszewski, Tadeusz Piątkowski, Józef Pieczeń, Kazimierz Pietras, Wincenty Podłubny, Józef Raca, Stefan Radecki, Jan Ragiel, Zygmunt Rogowski, Michał Rogozin, Marceli Srokowski, Stanisław Stańczuk, Roman Szachtej, Jan Szewczyk, Bernard Borys Schildhaus (Bolesław Krzywiński), Władysław Szysz, Kazimierz Świderski, Jan Święcicki, Michał Węgrzynowski, Edmund Wieprzewski, Jerzy Wiśniewski, Wiktor Wojeński, Julian Wojtusik, Borys (Bronisław) Wróblewski, Józef Zapałowski, Antoni Zaremba, Antoni Zarembiuk, Stanisław Zasztoft, Włodzimierz Zwierchanowski.

Agentami sowieckiego wywiadu wojskowego GRU byli m.in.:

Artur Ritter-Jastrzębski – min. wicedyrektor i dyrektor Departamentu I MBP, Mieczysław Moczar, vel Mikołaj (Nikołaj) Demko, Roman Romkowski, vel Nasiek (Natan) Grinszpan-Kikiel – pomocnik ministra MBP, dyrektor Departamentu I MBP.

Agentami sowieckiego kontrwywiadu wojskowego „Smiersz’’ byli m.in.:

Józef Światło – wicedyrektor Departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, „szara eminencja’’ bezpieki, Henryk Wendrowski – kierownik Sekcji 2 Wydziału II Departamentu III MBP.

Gdy połączymy razem trzy płaszczyzny, poprzez które służby sowieckie wpływały na MBP (sowietnicy, „popi’’ i agenci), widać jak ma dłoni, że bezpieka była stworzona i w pełni kontrolowana przez sowiecki aparat.

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]